Kościół po 1945 r.

DZIEJE KOŚCIOŁA PO 1945 ROKU.

W mieście z uwagi na zniszczenie kościoła Mariackiego w 1944 roku, zamkniętego przez kilka lat powojennych dla służby Bożej, nabożeństwa dla ludności polskiej odbywały się w kościele pw. Ducha Świętego, gdzie już w 1945 roku, na miejscu usuniętego ołtarza z XIX wieku, ustawiono ołtarz główny z kościoła Mariackiego, przedstawiający w nastawie obraz ze sceną “Zdjęcia z Krzyża”, dzieła będącego kopią słynnego obrazu mistrza Rembrandta (ołtarz ten wraz z obrazem wrócił do kościoła Mariackiego w 1971 roku). To w kościele pw. Ducha Świętego 20 maja 1945 roku, w dniu Zielonych Świąt, odprawiona została pierwsza w Stargardzie Msza święta w języku polskim z udziałem polskich osadników. Przewodniczył jej ks. Tadeusz Długopolski. 15 sierpnia 1945 roku, wierni ufundowali dla kapłanów kościoła pw. Ducha Świętego szaty liturgiczne.

4 kwietnia 1971 roku, nastąpił podział parafii na dwie części: na parafię Królowej Świata i Ducha Świętego. 13 listopada 1971 roku, w Stargardzie miała miejsce wizytacja kanoniczna biskupa Wilhelma Pluty z Gorzowa. Rok później, o godz. 8 rano, nastąpił ingres biskupa ordynariusza Jerzego Stroby do katedry pw. Św. Jakuba w Szczecinie. W ingresie brał udział J. E. ks. Kardynał Stefan Wyszyński. Od tej pory kościoły pomorskie, w tym kościół Ducha Świętego w Stargardzie, objęte zostały pieczą ordynariuszy diecezji szczecińsko-kamieńskiej.

Do erygowanej w marcu 1971 roku, parafii przydzielono tereny położony za murami obronnymi na zachód od ul. Czarnieckiego. Od północy granice parafii stanowiła ul. Buczka i Szczecińska, od południa granicę stanowiła rzeka Ina. Ponadto do parafii należały takie miejscowości jak: Osiedle Pyrzyckie, Kolnia Wytychów, Giżynek i Lipki. Proboszczem parafii został ks. Edmund Malich, pracujący w Stargardzie od 1957 roku, w późniejszym okresie dziekan dekanatu stargardzkiego i konsulator diecezjalny.

Księżami wikariuszami byli: ks. Joachim Lemke, w parafii od 1 lipca 1971 roku do 30 czerwca 1974 roku (potem proboszcz parafii w Czachach), ks. Stanisław Kubacki, salezjanin w parafii od kwietnia 1970 roku do czerwca 1974 roku (powrócił do Zgromadzenia Salezjanów), ks. Zygmunt Zawitkowski, w parafii od 1 lipca 1974 roku. W parafii pracowały również Siostry Felicjanki. Początkowo działały przy kościele cztery siostry: dwie katechetki, jedna zakrystianka oraz jedna siostra opiekująca się chorymi i pracująca w akcji charytatywnej. Od 1974 roku, w parafii pracowały trzy siostry. W 1972 roku, organistą był Józef Machnik.

17 marca 1974 roku miała miejsce konsekracja świątyni dokonana przez ks. bp Jana Głowackiego. Przed konsekracja ściany apsyd i naw bocznych ozdobiono polichromiami przedstawiającymi: „Boże Narodzenie” na ścianie południowej apsydy, „Zmartwychwstanie” na ścianie północnej. Na ścianach naw bocznych od strony zachodniej namalowano postacie św. Piotra i św. Pawła.

W kwietniu 1974 roku, parafia pozbawiona plebanii zniszczonej w czasie wojny, tymczasowo korzystająca z budynków przy kościele Mariackim, otrzymała zezwolenie od władz wojewódzkich w Szczecinie na budowę nowej plebani. Wniosek o pozwolenie złożony został 15 czerwca 1974 roku. Władze ówczesne – Wydział do Spraw Wyznań przy Urzędzie Wojewódzkim w Szczecinie- nie zgodziły się na przedstawioną lokalizację w pobliżu kościoła. Wobec tego znaleziono plac przy ul. Warszawskiej 31. Ta lokalizacja uzyskała akceptację władz Miejskich Stargardu Szczecińskiego. Wykopy rozpoczęto w maju 1976 roku, a budowę w stanie surowym przykryto dachem 28 lipca 1976 roku. Proboszczem w tym czasie był ks. Edmund Malich, który zmarł 30 grudnia 1977 roku. Budowę plebanii ukończył nowy proboszcz ks. Mieczysław Tłamacz, mianowany na to stanowisko 4 lutego 1978 roku. Plebanię poświęcił ks. abp. K. Majdański 16 grudnia 1979 roku.

W lipcu 1979 roku rozpoczęto renowację kościoł, zakładając 2 witraże w środkowych oknach nawy głównej, wykonane wg. Projektu Powalisz-Bardońskiej i przez firmę Powalisz – Bardoński z Poznania. W projekcie uwzględniono wszystkie okna apsydy i korpusu kościoła. Witraże wykonywane były sukcesywnie przez firmę poznańską do 1992 roku. W oknach prezbiterium zamontowano witraże figuralno – roślinne przedstawiające sceny: „Zwiastowanie”, „Zesłanie Ducha Świętego”, „Rozesłanie Apostołów”. W oknach korpusu nawowego po stronie północnej zaprojektowano i wykonano witraże geometryczno – roślinne z symbolami darów Ducha Świętego: Rozumu, Roztropności, Pobożności, Bojaźni Bożej, Męstwa, Umiejętności i Mądrości. W oknach po stronie południowej zamontowano witraże z symbolami siedmiu sakramentów: chrztu, bierzmowania, eucharystii, pokuty, namaszczenia chorych, kapłaństwa, małżeństwa.

W kwietniu 1980 roku zabrano ołtarz główny do kościoła Mariackiego. 16-23 maja 1982 roku założono we wnętrzu nawy 3 nowe żyrandole oraz kinkiety które wykonała firma Aleksandra Zarana z Poznania. Oryginalne żyrandole typu “corona muralis” z początków XX w. podarowano dla kościoła w Krąpieli. Pomalowano ściany we wnętrzu. 14 listopada 1982 roku odnowiony kościół konsekrował ks. bp Stanisław Stefanek, który także poświęcił nową malaturę, cztery nowe witraże, tabernakulum oraz obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, zawieszony na ścianie zachodniej nawy północnej. W dniach 25 – 30 kwietnia 1983 roku, założono witraże w oknach prezbiterium. Gurt łuku tęczowego pokryto polichromiami o motywach wici winnej latorośli.

W 1984 roku ks. bp. Jan Gałecki poświęcił nowy marmurowy ołtarz – mensę ustawioną we wnętrzu apsydy. Wcześniej wymieniono całą instalację elektryczną. W dniach 14 i 15 lipca 1984 roku założono kolejne witraże w nawach.

16 czerwca 1982 roku kościół św. Ducha odwiedził ks. abp Luigi Poggi, delegat Watykanu do stałych kontaktów roboczych z Polską W 1983 roku rozpoczęto budowę nowej świątyni na osiedlu Stargard – Zachód. W 1986 roku została utworzona parafia pw. Miłosierdzia Bożego, do której dołączono część ulic należącej uprzednio do parafii Ducha Świętego.

Kolejny cykl prac wiążący się z wyposażaniem kościoła w nowe sprzęty rozpoczęto na początku lat dziewięćdziesiątych XX w. Przed Świętami Wielkanocnymi 1992 roku pomalowano ściany we wnętrzu, naprawiono organy. Nad łukiem tęczowym namalowano scenę „Koronacji Matki Boskiej” w asyście trzech par aniołów, z godłem Polski pod stopami Matki Boskiej. Na ścianie wschodniej, ponad łukiem niszy mieszczącej prospekt organowy, namalowano postacie dwóch aniołów.

W maju i czerwcu 1993 roku wymieniono pokrycie dachu z łupku na blachę cynkową, prace ukończono w lipcu tego samego roku. Wiosną 1994 roku w nawach położono nową posadzkę z marmuru łamanego. W 1996 roku podjęto decyzję o fundacji ołtarza ze sceną Zesłania Ducha Świętego na apostołów zgromadzonych na modlitwie z Maryją. Ołtarz wykonano w formie tryptyku z płaskorzeźbionymi postaciami: Matki Boskiej w centralnej części nastawy, z symbolem Ducha Świętego w postaci gołębicy nad głową Marii oraz postaciami sześciu apostołów po bokach, oraz postaciami dalszych sześciu apostołów na skrzydłach. Ołtarz zwieńczono rzeźbą Jezusa Ukrzyżowanego z postaciami Matki Boskiej i św. Jana po bokach. W miejscu predeli zamontowano płytę z tabernakulum w środkowej części. Drzwiczki tabernakulum ozdobiono płaskorzeźbą przedstawiającą chleb trzymany w dwóch dłoniach. Ołtarz poświęcił ks. bp. Marian Błażej Kruszyłowicz w uroczystość Zesłania Ducha Świętego, 17 maja 1998 roku, W sierpniu 1997 roku zakończono malowanie kościoła przez firmę malarsko-dekoracjno-pozłotniczą Józefa Wiśniewskiego z Kostrzyna Wielkopolskiego.

W 1998 roku powstał zamysł fundacji dwóch dzwonów, ponieważ z trzech dzwonów historycznych pozostał w kościele tylko jeden najmniejszy (drugi przeniesiono po wojnie do kościoła w Żarowie, trzeci natomiast zaginął). Nowe dzwony odlane zostały w 1998 roku, w ludwisarni Felczyńskich z Przemyśla. Fundusze zbierane były m.in. przy pomocy tzw. cegiełek. Ks. abp metropolita szczecińsko-kamieński Marian Przykucki dokonał poświęcenia dwóch nowych dzwonów. Jeden poświęcony Duchowi Świętemu, drugi Matce Bożej Nieustającej Pomocy.